Η ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΜΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΜΟΡΦΗ ΣΟΦΙΑΣ

.

Όλοι κουβαλούν μια ιστορία.
Άλλος με φως, άλλος με σκιές, άλλος με ένα χαμόγελο που κάποτε κόστισε ακριβά.
Κανείς δεν περνά τη ζωή χωρίς πληγές· μόνο που κάποιοι μαθαίνουν να τις φορούν σαν διαμάντια.
Οι πιο γλυκοί, οι πιο ευγενικοί άνθρωποι, συνήθως είναι εκείνοι που πόνεσαν περισσότερο.

Όσοι γνώρισαν τη μοναξιά, έγιναν η συντροφιά των άλλων.
Όσοι ένιωσαν την απόρριψη, έγιναν αποδοχή.
Η καλοσύνη τους δεν είναι αφέλεια· είναι επιλογή.
Μια βαθιά, συνειδητή πράξη αντίστασης απέναντι στην πίκρα.

Φαντάσου έναν γέροντα απ’ το χωριό…,
έναν άνθρωπο που μεγάλωσε χωρίς να του επιτρέψουν να ονειρευτεί.
Η ζωή του ήταν περιορισμοί, υποχρεώσεις, σιωπές.
Κι όμως, κάθε φορά που τον συναντούσες, γελούσε με όλο του το πρόσωπο.
Έλεγε ιστορίες που θεράπευαν.
Έδινε κουράγιο σαν να είχε άπειρο απόθεμα μέσα του.
Ίσως γιατί ήξερε πώς είναι να μην έχεις κανέναν να σου το δώσει.

Αυτό κάνουν οι ευγενικοί άνθρωποι.
Μεταμορφώνουν τον πόνο σε κατανόηση, τη στέρηση σε δώρο, την απώλεια σε φροντίδα.
Δεν γεννήθηκαν έτσι· έγιναν έτσι.
Κάθε δυσκολία τους λείανε, όπως η θάλασσα λειαίνει το βότσαλο.

Γιατί ο εύκολος δρόμος είναι να σκληρύνεις, να κλειστείς, να παραιτηθείς.
Ο δύσκολος και 0 γενναίος  είναι να παραμείνεις ανοιχτός.
Να συνεχίζεις να αγαπάς, ακόμα κι όταν δεν αγαπήθηκες.
Να κρατάς ευγένεια, εκεί όπου άλλοι κρατούν άμυνες.

Κι ίσως τελικά, αυτή να είναι η μεγαλύτερη μορφή σοφίας:
να έχεις δει τη ζωή όπως είναι,
και παρ’ όλα αυτά να επιλέγεις να παραμείνεις άνθρωπος.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας