Ἄειντι ρά, Γκαντιά, μὶ τοὺν Γκαντιάσ’, σύμμασι τὰ σκλιάσ’, ρὰ ξιάλμυρι… (γράφει ο Αρχιμανδρίτης Νικηφόρος Μανάδης).

Ἰκείνουν τοὺν κιρό, ἡ θκόζμας ἡ Τρανός, ἦταν χουζμικιάρς κάτ’ στοὺ Μαναστήρ’, στοὺ Ζντιάν’. Χουσμέτιβι ὅπχοις δλιὲς εἶχι, κιὅ,τ’ κιἀντιλουῆς πιρνοῦσι ἀπ’ τοὺ χέριτ’. Ἦταν κιἀγλήγουρους, σπέρδουλους κι συδρουμτής. Ζύμουνι κιόλας κι χρειάζουνταν πουλλὰ πλαστάργια κάθι βδουμάδα. Ἔπλυνι κι τὰ πχιάτα κι τὰ τιντζιρικὰ ὅλα. Σνκουζίνα ἦταν ἀφέντς.

Ἔλα ὅμους π’τοὺν στριχώβανι ἀράδα ἰκείνους ἡ ἀλάτζαβους ἡ Γκαντιὰς ἀπ’ σιαπέρα. Αὐτὸς ἦταν ἀράδα κι πᾶσα ὥρα μουσαφίρς στοὺ Μαναστήρ’. Ἔρχουνταν, ἔφυγνι. Σάματ’ κι τί ἔφκιανι; Ἰά μπρουχουζούρ’ κι λύκους γκαβός. Καντίπουτας.  Ἦταν κι μιρακλὴς κυνηγός. Ὅμους εἶχι σκυλουμάθ΄ τὰ κυνηγάρκα τὰ σκλιάτ’. Πάηναν κι ἔρχουνταν κι ἀράδα ἀρίχνουνταν σνκουζίνα τ’Μαναστηργιοῦ. Αὐτὴν ‘μπρόλαβάμι κι μεῖς. Ὕστιρα τὰ ἴσιουσι ἡ σεισμὸς 13.5.1995. Σιαὐτὴν ὅ,τ’ ἔβρισκναν τὰ σκλιά, τοὺ ματράκουναν κι τοὺ χλαψαρνοῦσαν. Ὄχ’ μόνου αὐτόϊας, ἀλλὰ κι ἅμα ἔβρισκναν πχιάτα ἄπλυτα τά ξέπλυναν ὅλα κι μνιὰ χαρά.

Ἡ Τρανὸς τοὺν ἴλιγι ἀράδα 2-3 κι 5-6 φουρές. «Γκαντιά, σμμάσι τὰ σκλιάσ’. Γκαντιά, σμμάζουξι τὰ σκλιάσ’, τήρα μὴν τοὺ σκυλουμιτανιώησς». Αὐτὸς ὅμους τὰ χαίρουνταν κι γιλοῦσι. «Ἄειντι ρὰ κιαρατᾶ, λιέει ἡ Τρανός. Ἰγὼ σὶ λέου νὰ τὰ σμμαζώξς κι σὺ μὶ τὰ χαίρισι; Ἄει θὰ δῆς τί μπέρκουν θὰ πάθς». Μνιὰ δόσ’ πάλι γίνκη τοὺ ἴδγιου. Ἔρχιτι ἡ Γκαντιάς, κι τὰ σκλιάτ’ σουντοῦν ἴσια ἀπάν’ σνκουζίνα κι ἀρχινοῦν ν’ἀγλείφν τὰ πχιάτα κι τὰ τιντζιρέδγια. Τότις ἡ θκόζμας παίρ’ τοὺ γκίμ’ ἀπ’ τ’σόπα, ὅπ’ χουρχούλαζι, παίρ’ κι τοὺ κουτσιουφόκαλου κι ρίχ’ κάμπουσου νιρὸ στοὺ φουκάλ’ κι μιτιαὐτὸ πασπαλίζ’ ἀπάν’ στὰ σκλιά. Ἔφυγαν σκυλουγκαουνίζουντας. Ποῦ νὰ σταματήσν τὰ ἔρμα. Ὡς τοὺ δειλνό, ἁπ’ ἔφυγι ἡ Γκαντιὰς γιὰ ‘νΚουζάν’, τὰ σκλιὰ ξιτουμαργιάσκαν. Λάκκσαν ἀποὺ πάνου τα ὅλις οἱ τρίχις. Τοὺν θιρμόκουψι ἵδρουτας. Στιναχουρέφκι. Ὀ ρά, ἀποὺ τί νὰ ξιτουμαργιαστοῦν τὰ σκλιάμ’; Ὢχ κι βώχ, ἂχ κι βάχ. Ἴλιγι κι ξαναἴλιγι. Φσοῦσι κι ξιφσοῦσι, μὰ δὲν μπουροῦσι νὰ καταλάβ’. Ξοῦσι κι ‘νκαραπατσίνατ’ κ’ἴλιγι ἀράδα, «Ἀ ρά, ἀποὺ τί ξιτουμαργιάσκαν τὰ πιρήφανα τὰ σκλιάμ’». 

Ὅμους, κιἂν ξανάρθαν ἄλλ’ φουρὰ στοὺ Μαναστήρ’, ποῦ νὰ φανοῦν κι νὰ κουτήσν νὰ μποῦν σνκουζίνα κι ν’ἀριχτοῦν ξανὰ στοὺ νυρουχύτ’ κι ν’ἀγλείψν τὰ τσιανάκια! Αὐτόϊας πάει, μᾶς τιλείουσι…

Ἴδιτι τί χνέργια φκιάν’ τοὺ χουρχουλαστὸ τοὺ νιρὸ στοὺ γκίμ’ κι τοὺ κουτσιουφόκαλου μαζί;

ἀρνιμα

τ’ἁηΓιαννιοῦ 29.8.2025