Και ξαφνικά ένα πρωί, βρεθήκαμε νά επιλέγουν άλλοι για μας… Ξαφνικά διαπιστώσαμε ιδη είμαστε ύπό κατοχή- κοιτάς και λες που είναι η Ελλάδα; Που είναι οι Έλληνες; Ποιοί μας πούλησαν; Ποιοί μας αγόρασαν; Βιώνοντας ένα σκληρό παιχνίδι πίσω από τήν πλάτη μας και πάντα εις βάρος μας… Βλέπουμε πώς δεν είμαστε άμοιροι της τύχης μας…
Φταίμε όλοι… (διότι) καταργήσαμε τον Θεό… Στην θέση της ’Εκκλησίας βάλαμε τις στοές, αντικαταστήσαμε το γάμο με συμβολαιογραφική πράξι… Την μάνα με την τηλεόραση… τα παιδιά με τα σκυλιά… τον πνευματικό με τα μέντιουμ (καί τον ψυχολόγο), την Λειτουργία με κολυμβητήρια, φροντιστήρια, την προσευχή με γιόγκα, την νηστεία με δίαιτες και τον Χριστόν με τον χρυσό…
(Ετσι) άδειασε ή ψυχή μας… Αδελφοί μου ομοιοπαθείς η κρίση η μεγάλη δεν είναι που δεν ευημερούμε, είναι που δεν μετανοούμε… Δεν είναι η οφειλή των δανείων, είναι η οφειλή των δακρύων… Πάμε ολοταχώς πρός τα πίσω… που μυρίζει λιβάνι, πρόσφορο… καντήλι… σαρανταλείτουργα… προσκομιδή··· νερά αγιασμένα… πόρτες ασφαλισμένες με το σημείο του Σταυρού από την λαμπάδα της Ανάστασης. Εσύ απελπισμένε αδελφέ… πίστεψε με… δεν υπάρχει άβυσσος, γιατί υπάρχει Παναγία… Καμμιά άβυσσος δεν θα ρυθμίζει τη ζωή μας… Σήκω έχεις μάνα… Η Παναγιά θα ’ρθεί και την άβυσσο Παράδεισο θα κάνει και σε έξοδο το αδιέξοδο θα αναδείξει… Πίστεψέ με έχει χιλιάδες φορές ξαναγίνει…».