Νιώθουμε αδικημένοι, και δι’αυτού του τρόπου (χωρίς να το συνειδητοποιούμε) δηλώνουμε ότι κέντρο της
ζωής μας είναι ο εαυτούλης μας.
-----------------------
Θέλουμε από τους άλλους να επιβεβαιώνεται συνεχώς η προσπάθειά μας για αρετή. Ειδικά μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας παρατηρείται το φαινόμενο οι άνθρωποι να ζούνε αυτοϊκανοποιούμενοι από την προσωπική τους θρησκευτικότητα, αυτοανακυρησόμενοι «ενάρετοι και καλοί».
-----------------------
Όταν λοιπόν κάποιος δεν αναγνωρίσει την «αρετή» τους, τότε «φαρμακώνονται», νιώθουν ότι αδικούνται, λυπούνται, η καρδιά τους συνθλίβεται από τους «άδικους» ανθρώπους.
-----------------------
Και το βλέπεις αυτό δυστυχώς ακόμα περισσότερο στο συνάφη μας, τους κληρικούς. Μερικοί δυστυχώς νομίζουμε ότι η Εκκλησία μας χρωστά τιμές και δόξες. Νομίζουμε ότι κάνουμε «χάρη» στην Εκκλησία και την υπηρετούμε. Το αντίθετο συμβαίνει αδελφοί μου. Εμείς χρωστάμε στην Εκκλησία τα πάντα. Και το λέγω αυτό διότι μερικοί από εμάς –ειδικά άγαμοι κληρικοί- έχοντας επιτελέσει κάποιο ενοριακό έργο, έχοντας πανεπιστημιακές σπουδές ή έχοντας συγγράψει βιβλία, θεωρούν ότι θα πρέπει η Εκκλησία να τους κάνει Επισκόπους! Δηλαδή προσεγγίζουν το Αρχιερατικό «αξίωμα» ως βραβείο και όχι ως την ύψιστη ΔΙΑΚΟΝΙΑ που καλείται ένας κληρικός –με πνεύμα ταπείνωσης και θυσίας- να επιτελέσει. Και αυτό δείχνει ότι η καρδιά τους δεν θέλει τον Χριστό αλλά χρυσό, δεν θέλει σταυρό αλλά δόξα, δεν ποθεί διακονία αλλά βόλεμα, δεν ζητά ταπείνωση αλλά εξουσία...
-----------------------
Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με τον πιο απλό πιστό, ο οποίος επειδή δεν έχει εκκλησιαστικό φρόνημα αλλά μια φίλαυτη θρησκευτικότητα διεκδικεί πρωτοκαθεδρίες μέσα στους ναούς, σε εκκλησιαστικές επιτροπές, σε αναλόγια κτλ. Με λίγα λόγια,θέλει να το παίζει παράγοντας!
-----------------------
Εάν προσφέρουμε κάτι στην Εκκλησία –νομίζω- πρέπει να γίνεται ως αντίδωρο στο δώρο που ήδη έχουμε λάβει από την Εκκλησία, δηλαδή από τον Χριστό, το οποίο είναι το ύψιστο δώρο να είμαστε μέλη Της, μέλη του Σώματος του Χριστού. Μάλλον όμως αυτό δεν μας αρκεί, γι’αυτό και μπαίνουμε στην διαδικασία να ζητούμε «εκκλησιαστικά-θεσμικά αξιώματα».
-----------------------
Εάν η Εκκλησία με την Ιερά Συνόδο σε τιμήσει έχει καλώς ή με το πρόσωπο του οικείου Επισκόπου σε απονείμει κάποια τιμή έχει καλώς όμως άλλο είναι να προσφέρεις στην Εκκλησία για την αγάπη του Χριστού και άλλο να κάνεις πράγματα για την Εκκλησία επιζητώντας ανταλλάγματα για να ικανοποιηθεί η εγωπάθειά σου.
-----------------------
Πολλές φορές κάνεις και το εξής: εάν δεις ότι δεν "έπιασε" το κόλπο της προσφοράς σου, τότε αρχίζεις τις αλχημείες, τότε αρχίζεις της διαβολές και τις μηχανοραφίες ώστε να γίνει το δικό σου, να αναδειχθείς, να τιμηθείς, να αναγνωριστείς! Και όλα αυτά με σημαία "την έννοια σου για την Εκκλησία"!
-----------------------
Είσαι λαϊκός ή κληρικός; Είσαι μέλος της Εκκλησίας. Είσαι μέλος του Σώματος του Χριστού. Αυτό δεν σου αρκεί; Γιατί θέλεις να γίνεις προϊστάμενος του ναού που διακονείς; Γιατί δεν σου αρκεί που διακονείς στο αναλόγιο και θέλεις να "κλέψεις" την θέση του πρωτοψάλτου; Διότι το αυτοείδωλο που έκτισες τόσα χρόνια μέσα σου ζητά προσκυνητές, ζητά οπαδούς, που όπως νομίζεις θα σου προσφερθούν δια της "θέσης" που θα λάβεις!
-----------------------
Είσαι λοιπόν μέλος της Εκκλησίας; Είναι δυνατόν ένα μέλος του σώματος να θέλεις να "καπελώσει" τα υπόλοιπα;
Αλοίμονο εάν το νεφρό ήθελε βραβείο από τα άλλα μέλη του σώματος επειδή δουλεύει καλά, αλοίμονο εάν το μάτι ήθελε από το στομάχι να του λέει συνεχώς «μπράβο» και να το τιμά.
-----------------------
Δυστυχώς όμως αν και χρόνια μέσα στην Εκκλησία πολλοί "εξ ημών" δεν θέλουν να καταλάβουνε ότι η Εκκλησία δεν είναι το δικό τους τσαντίρι ή ο χώρος στον οποίο θα δικαιωθούν ή θα δοξασθούν αλλά ο χώρος που θα σταυρωθούν, που θα αφανιστούν, που θα γίνουν ανύπαρκτοι για χάρη των άλλων.
-----------------------
Αυτό το σαράκι της επιβράβευσης είναι ιδίωμα του εγωισμού μας. Ένας εγωισμός που φτάνει στο σημείο να βγάζει τον Χριστό (και την Εκκλησία Του) οφειλέτη μας.