Το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης δημιούργησε την αίσθηση ότι τα δύσκολα για την Ελλάδα αποτελούν πλέον παρελθόν. Θα ήταν καλό να μη βιαζόμαστε. Η τρίτη αξιολόγηση, που ξεκινάει ουσιαστικά από τις
αρχές Σεπτεμβρίου, δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας. Τα κρίσιμα ζητήματα αυτής της αξιολόγησης επικεντρώνονται στις μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο και κυρίως στα εργασιακά. Ζητήματα δηλαδή με ευρύτερο κοινωνικό ενδιαφέρον, καθώς αγκαλιάζουν μεγάλες μάζες εργαζομένων, αν όχι το σύνολό τους.
Κορυφαίο θεωρείται -και όχι άδικα- το ζήτημα που αφορά τις αλλαγές στη συνδικαλιστική νομοθεσία και κυρίως αυτές που σχετίζονται με τη διαδικασία κήρυξης απεργίας ώστε να θεωρείται νόμιμη. Οπως έχει γραφεί στον Τύπο -και δεν έχει διαψευστεί- οι θεσμοί απαιτούν αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου ώστε για την κήρυξη απεργίας να απαιτείται να συμμετέχει στις γενικές συνελεύσεις που θα πάρουν την απόφαση το 50% των εργαζομένων που εκπροσωπούνται στα σωματεία.
Το ζήτημα αυτό είναι πολύ παλιό για το ελληνικό εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Επιχειρήθηκε να θεσμοθετηθεί στις αρχές τις δεκαετίας του '80 με τον περιβόητο νόμο περί κοινωνικοποιήσεων της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ενώ η διάταξη ψηφίστηκε, ουδέποτε εφαρμόστηκε. Δικαίως. Σε μια δημοκρατική χώρα, παρά το γεγονός ότι τα σωματεία εκπροσωπούν το σύνολο των εργαζομένων ενός κλάδου ή ενός εργασιακού χώρου, ο συνδικαλισμός δεν μπορεί να έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα.
Μέχρι σήμερα ο κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα να συμμετέχει ή να απέχει από τις δραστηριότητες του σωματείου του χώρου του, ανεξάρτητα αν είναι οργανωμένος ή όχι. Για τη συμμετοχή όμως στις αποφάσεις ενός σωματείου απαιτείται η οργάνωση σε αυτό. Πώς επομένως θα συμμετέχει στην απόφαση για την κήρυξη μιας απεργίας κάποιος που δεν θέλει να οργανωθεί στο σωματείο του;
Με βάση τις απαιτήσεις των δανειστών, θα πρέπει να εξαναγκαστεί να εγγραφεί ή το σωματείο αυτό δεν θα καταφέρει ποτέ να κηρύξει μια απεργία. Είναι ηλίου φαεινότερον πως οι δανειστές θέλουν να εμποδίσουν την άσκηση του απεργιακού δικαιώματος. Μια κυβέρνηση, όμως, που θέλει να λέγεται αριστερή οφείλει να διασφαλίσει με κάθε τρόπο το δικαίωμα στην απεργία. Συνεπώς δεν μπορεί να υποκύψει σε μια τέτοια απαίτηση.