Φρίκαραν τα νούμερα και έκανε ο Χαρδαλιάς το «Αθήνα – Δ. Μακεδονία», «Παγκράτι – Κολιάτσου». «Επιθετική έξαρση» σου λέει και αν δεν το πιστεύεις, ανέτρεξε στα νούμερα που καταγράφονταν πριν από έναν μήνα και έλα να τα ξαναπούμε.
Ζώστηκε το λοιπόν ο Υφυπουργός μάσκες και γιλέκα και για μία ακόμα φορά έβαλε πλώρη για την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας. Καστοριά αυτή τη φορά.
Το peak των κρουσμάτων δεν αφήνει περιθώρια. Επιτάσσει lock down. Επιτάσσει δηλαδή αυτό που ήταν πολύ ξεκάθαρο πως θα εφαρμοστεί σε περίπτωση που η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο. Και έφθασε. Τόσο στην ΠΕ Κοζάνης όσο και στην Καστοριά.
Μας είχαν προειδοποιήσει αλλά εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα την ίδια ώρα που κλείναμε ραντεβού να πάμε σε κάποιο καφέ ή σε μπαρ, σε κάποια ασφυκτιούσα πλατεία.
Το να ρωτήσουμε, σε αυτή τη φάση «ποιος φταίει» μοιάζει με το «τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια».
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο καταφέραμε να κοκκινίσουμε την περιοχή και να καταγράφουμε κοντά στα 50 κρούσματα καθημερινά σε επίπεδο περιφέρειας. Θέλει πραγματικά «μεγάλη προσπάθεια» να καταφέρεις κάτι τέτοιο όταν ο αντίποδας επιμένει στην «αυστηρή εφαρμογή και τήρηση των μέτρων». Υποθέτω ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος τους όρους της παραπάνω παρένθεσης από αυτό που ρητά ορίζει η ετυμολογία τους, είναι πολύ πολύ διαφορετικός.
Ήρθε λοιπόν ο Υφυπουργός και μεταξύ όλων όσων ειπώθηκαν ακούστηκε δια στόματός του και το «από την πρώτη φορά δεν είδα να έχετε βάλει μυαλό».
Αυτό ήταν. «Σηκώθηκαν» οι «ευαίσθητοι» πολίτες να τον κράξουν και να ζητήσουν τα ρέστα της «προσβολής». Τα πυρά στράφηκαν (εννοείται) και κατά του Περιφερειάρχη επειδή δεν παρενέβη να αποκαταστήσει την τιμή και την υπόληψη του κόσμου. Καημένε κόσμε.
Συγνώμη δηλαδή αλλά τι περιμέναμε να ακούσουμε; «Μπράβο ρε παιδιά που επιδείξατε τέτοια υποδειγματική και παραδειγματική συμπεριφορά»; Με τις πέτρες θα τον παίρναμε στην καλύτερη περίπτωση ενώ στην χειρότερη θα του φορούσαμε ζουρλομανδύα.
Έχω ακούσει πολλά για το κατοχικό και άλλα σύνδρομα. Αυτό το σύνδρομο όπου αρεσκόμεθα να μας λένε ψέματα δεν το κατέχω και πολύ καλά. Το αποζητάμε το ψέμα. Το τραβάει ο οργανισμός μας. Τι πράγμα κι αυτό. Τι κουλαμάρα.
Αλλά τι λέω. Είναι ωραίο να σου λένε ψέματα γιατί έτσι ωραιοποιούνται τα πράγματα. Έτσι κρύβονται τα προβλήματα κάτω από το πατάκι και όλα μέλι – γάλα. Το βράδυ μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος γιατί «δεν τρέχει και τίποτα».
Δεν μας πειράζει που πολλοί από εμάς χάσαμε προσφιλή πρόσωπα, χάσαμε δουλειές, χάσαμε την ησυχία μας, χάσαμε τον μπούσουλα, χάσαμε κομμάτια της ζωής μας.
Δεν μας πειράζει που γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό ζούνε στην καρδιά της λαίλαπας με τις υγειονομικές δομές να στενάζουν και να ασφυκτιούν.
Δεν μας πειράζει που δεν βλέπουμε τα παιδιά, τα εγγόνια τους γονείς μας.
Δεν μας πειράζει που δεν αγκαλιαζόμαστε και δεν ακουμπάμε ο ένας τον άλλον.
Δεν μας πειράζει που φοράμε μάσκες και σε λίγο ίσως και αναπνευστήρες και φιάλες οξυγόνου.
Δεν μας πειράζει που φοβόμαστε να πάμε στο γιατρό, στον χασάπη, στον μανάβη.
Δεν μας πειράζει που προβληματιζόμαστε αν θα στείλουμε τα παιδιά μας στο σχολείο
ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ όμως που ο Χαρδαλιάς μας είπε ότι δεν έχουμε βάλει μυαλό.
Προσβληθήκαμε. Χάλασε η ζαχαρένια μας. Ξινίσαμε τα μούτρα μας που δεν μας χάιδεψε τα αφτιά.
Σήμερα, αύριο και μεθαύριο δυστυχώς θα πεθάνουν κι άλλοι άνθρωποι και δυστυχώς θα νοσηλευτούν πολλοί περισσότεροι αν δεν γυρίζει η σελίδα.
Η σελίδα ΠΡΕΠΕΙ να γυρίσει γιατί αλλιώς, φιλαράκια μου, το βιβλίο δε θα έχει happy end.
Το εγχείρημα δεν είναι καθόλου δύσκολο, είναι εφικτό και ρεαλιστικό
Ας κάνουμε όλοι την αυτοκριτική για τη συμπεριφορά μας και ας βελτιώσουμε την προσπάθειά μας κατά ένα μόνο «κλικ». Ένα είναι αρκετό. Τα αθροιστικά κλικ, θα κάνουν το θαύμα τους.
Ο.Τ.Σ